Domy podcieniowe

     Propagatorem domów podcieniowych był Maciej Radomicki – dziedzic miasta Rakoniewice w latach 1695 – 1729. Radomicki – wojewoda inowrocławski, propagował budowę domów podcieniowych ze względu na ich przydatność w zabudowie handlowo-rzemieślniczej i ze względu na ich reprezentacyjny wygląd.

Zabudowa Rakoniewic różniła się od większości miast wielkopolskich. Domy ustawione były szczytami do ulicy. Elementem znamiennym były wystające piętra wsparte na pięknie zdobionych podcieniach.

Przeciętny dom miał 17 m długości (bez podcienia) i 6-7 m szerokości. Składał się najczęściej z dwóch izb na parterze przedzielonych na środku ciemną kuchnią oraz z jednego lub dwóch pokoi na poddaszu. Wzdłuż domu na parterze prowadziła długa sień. Przedni pokój służył najczęściej jako warsztat lub sklep. Warsztat rzemieślniczy był ściśle zespolony z mieszkaniem majstra. Było to miejsce sprzedaży wytworzonych produktów i mieszkanie czeladzi.

Do dnia dzisiejszego przetrwały tylko cztery domy podcieniowe – na północnej stronie rynku – dom pastora nr 2 i pod nr 5 dom bednarza. Na zachodniej stronie rynku – dom nr 41 dawny zajazd przebudowany na kuźnię, a pod nr 40 była piekarnia.

Źródła

• Hoffmann G. Zarys szkolnictwa i środowiska Rakoniewickiego. Grodzisk Wlkp. 2005. ISBN 83-60114-05-6