Tarnowa

Tarnowa – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie grodziskim, w gminie Rakoniewice.

Wieś Tarnowa jest płożona przy drodze lokalnej Wolsztyn – Wielichowo, na krawędzi doliny Obry. W kierunku południowym od wsi są rozległe łąki, w przeciwnym - teren pagórkowaty z najwyższym wzniesieniem 80 m n.p.m. W okolicy występuje sporo lasów wyspowych.

Historia

W źródłach historycznych jest zapis istnienia wsi już w roku 1380. Zapis brzmi „Tarnowa, parafia Prochy, dziedzictwo Samsończyków, Sambora Stępoty, Stanisława i Macieja z Proch z rodu Samsonów Wattów”. Zapis z roku 1398 – „Stampota de Tharnowo”. W XVIII wieku rozpoczęło się w tym rejonie osadnictwo olęderskie. Olędrzy to Niemcy, którzy przybyli również do osad założonych przez dziedziców Rakoniewic – także Tarnowy.

Akta dominialne podają następujące informacje o Tarnowie: „W roku 1712 podjęli się na życzenie Macieja Radomickiego, wojewody inowrocławskiego, dwaj Olendrzy, Marcin Heinrich i Marcin Herach, sprowadzić niemieckich osadników na grunta rakoniewickie. Tych tedy Olendrów, a było ich razem 26, osadził pan wojewoda przywilejem danym w Parzęczewie dnia 5 czerwca 1712 r. w Tarnowie, sprzedając im rolę gotową z łąkami.

„ … Tak powstała kolonia Tarnowska, która z czasem w dużą i zamożną wieś urosła”.

(Olender - nazwa prawdopodobnie pochodzi od niemieckiego wyrazu Hauländer, co znaczy karczownik, „kolonista na pniu osiadły”).

W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Tarnowo należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej. Tarnowo należało do rakoniewickiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiło część majątku Rakoniewice, który należał wówczas do Czarneckiego. Według spisu urzędowego z 1837 roku Tarnowo liczyło 440 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 66 dymów (domostw).

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa poznańskiego.