Warto zobaczyć

Co warto zobaczyć w naszej gminie?

Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa w Rakoniewicach

Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa w Rakoniewicach jest jedną z najstarszych tego typu placówek w Polsce. Powstało w 1974 roku dzięki staraniom Władz Miasta, działaczy PTTK oraz Ochotniczej i Zawodowej Straży Pożarnej. Od 1995 roku stanowi Oddział Zamiejscowy Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach. Mieści się w dawnym zborze ewangelickim z 1763 roku. W Muzeum znajduje się około 4-tysiące eksponatów dokumentujących tradycje i historię Straży na terenie Wielkopolski są to m.in. 24 sikawki konne (lata 1786 – 1923), hełmy – najstarsze skórzane do współczesnych, motopompy najstarsze z lat 30-tych, 24 sztandary (lata 1886 – 1997).

Szachulcowy kościół poewangelicki

Kościół został zbudowany w 1662 r. dla kolonistów niemieckich, którzy osiedlili się w okolicy i mieście Polski Freystadt (Rakoniewice). Koloniści niemieccy byli w przeważającej większości wyznania luterańskiego i nazywali siebie Augsburczykami. Szachulcowa konstrukcja kościoła została wzniesiona z drewna z okolicznych lasów oraz z gliny. Ten w pośpiechu i z nietrwałego materiału budowany kościół musiano już dwadzieścia lat później wyremontować. Wokół kościoła był cmentarz. Pod koniec XVIII wieku zabrakło miejsca na przykościelnym cmentarzu, dlatego w północnej stronie miasta powstał nowy cmentarz ewangelicki.

Domy podcieniowe

Propagatorem domów podcieniowych był Maciej Radomicki – dziedzic miasta Rakoniewice w latach 1695 – 1729. Radomicki – wojewoda inowrocławski, propagował budowę domów podcieniowych ze względu na ich przydatność w zabudowie handlowo-rzemieślniczej i ze względu na ich reprezentacyjny wygląd. Zabudowa Rakoniewic różniła się od większości miast wielkopolskich. Domy ustawione były szczytami do ulicy. Elementem znamiennym były wystające piętra wsparte na pięknie zdobionych podcieniach. Przeciętny dom miał 17 m długości (bez podcienia) i 6-7 m szerokości. Składał się najczęściej z dwóch izb na parterze przedzielonych na środku ciemną kuchnią oraz z jednego lub dwóch pokoi na poddaszu.

Park krajobrazowy

Park krajobrazowy w Rakoniewicach został utworzony ok. 1840 r. przez Florentyne i Marcelego hr. Czarneckiego. Położony jest przy południowym skraju miasta i stanowi największą enklawę zieleni w jego obrębie. Powierzchnia parku wraz ze stawem wynosi 12,5 ha.

W parku znajduje się ponad 30 gatunków rzadkich, egzotycznych drzew i krzewów. W drzewostanie wyróżniają się dęby o obwodzie 4,5-6 m, rosnące przy stawie, z których największy dąb szypułkowy ma w obwodzie ponad 6 m i oznaczony jest jako pomnik przyrody. Wśród szeregu gatunku drzew ciekawostką są takie gatunki jak: sosna czarna, sosna wejmutka, daglezje, żywotniki, cypryśnik błotny, dąb błotny, kasztanowiec czerwony, buk czerwony i tulipanowiec.

Kościół pw. św. Marcina i św. Stanisława

Kościół katolicki w Rakoniewicach został wzniesiony w latach 1797 – 1805 przez Ewę Zakrzewską, wdowę po kasztelanie santockim, dziedzicu Rakoniewic. Od początku patronem rakoniewickiego kościoła był św. Marcin. Później wezwanie rozszerzono o drugiego patrona – św. Stanisława biskupa. Na przełomie lat 1914/1915 kościół został całkowicie przebudowany i powiększony przez znanego architekta wielkopolskiego Rogera Sławskiego przy współudziale Stanisława Wojciechowskiego (budowniczego z Rakoniewic). Dobudowano prezbiterium, obie zakrystie oraz nawę poprzeczną (transept) z dwoma ołtarzami. Zakrystia od strony północnej została zaadaptowana pod lożę, w której podczas nabożeństw zasiadali m.in. fundatorzy przebudowy kościoła.

Pałac w stylu neorenesansowym

Pałac w stylu neorenesansowym został wzniesiony około roku 1840 przez Florentynę i Marcelego hr. Czarneckiego. Przed frontową częścią pałacu rozciąga się park krajobrazowy, urozmaicony alejami lipowymi i grabowymi. W parku znajduje się ponad 30 gatunków rzadkich, egzotycznych drzew i krzewów. Od południowej strony pałac otoczony jest stawem rybnym z wysepką. Drogę do pałacu obsadzono lipami, a przed pałacem zrobiono szeroki podjazd. W latach 1897-1898 Hrabia Marceli Czarnecki i jego Syn Stanisław dobudowują do korpusu głównego pałacu niższe skrzydła. Elewację parkową zdobi balkon wsparty na czterech kolumnach oraz dwie wieżyczki ośmiokątne po obu bokach pałacu, w których umieszczono klatki schodowe.

Kościół pw. św. Urszuli

Drewniany kościół pw. św. Urszuli w Ruchocicach – kryty dachem gontowym z wieżyczką, wzniesiono w latach 1730-37. Na wieżyczce znajduje się chorągiewka z datą konsekracji. W wyposażeniu wnętrza zachowały się 3 ołtarze późnobarokowe z czasów budowy i niewielkie organy z dekoracją rokokową. Na ołtarzach bocznych herby fundatorów: Kierskich i Tysiewiczów. Przy kościele rosną drzewa o pomnikowych rozmiarach.